''Yapmaya değecek tek yolculuk , içimize yaptığımız yolculuktur...''
Kitap seksen yaşında büyükannenin uzaklardaki torununa yazdığı mektupların derlemesinden oluşur. Aslında sevgili küçük torununa yazılan bir mektuptan daha çok yıllardır içini kemiren suçluluk ve içsel hesaplaşmanın kaleme dökülmesi olarak düşünüyorum. Yasak bir ilişki ve bu ilişkinin vazgeçilemeyecek olan meyvesi, sevdiği insanı kaybetmenin derin acısı ile beraber hayatını alt üst olması ve derken evlat acısı .Aslında bir insanın hayatta yaşayabileceği en büyük kayıplara ve acılara şahit olmuş. Ve kızı ile kurmadığı ya da elinde tutamadığı bağdan dolayı korkunç bir şekilde suçluluk hissetmektedir. Torununa bunları anlatması bence hem hayata dair öğütler vermek hem de kendini affettirmek. Hayatta insanların başına her şey gelebilir. Herkes hata yapabilir ve kimseye hatalarından dolayı ön yargılı olmamalıyız. Burada anlatılmak istenen de her kim ne hata yaparsa yapsın hatalarından ders çıkarmalıdır. Bence kimse bu da mı başıma gelecekti dememeli ve yoluna ısrarla devam etmeli. Er ya da geç herkesin hayatında bir ışık yanacaktır Mühim olan bu ışığın peşine yılmadan, yorulmadan düşmek. Bu kadar ip ucu da yeter diye düşünüyorum. :))
Bu kitabı okurken nedendir bilmem dinmiş oturmuş , yaşadığı mutluluklar ,acılar ve pişmanlıklar yüzündeki çizgilere yansımış zarif bir büyükanne hayal ettim.
''Yanlışlık yapmak doğaldır , ama bunlardan ders çıkarmadan ilerlemek bir yaşamın anlamını yitirmesine yol açar.''
Yorumlar
Yorum Gönder